Categorie: bij huis

Webloggers zijn poezenmensen. Wij vormen daarop geen uitzondering.

Dit is onze Sissy.

Sissy is de neuroot. De kat die in de auto de hele weg blèrt en nat van het zweet op de plaats van bestemming aankomt. De kat die zo overgeprikkeld raakt wanneer je haar een tijdje aait dat ze plotseling begint te bijten. De kat die er niet tegen kan als je haar van bovenaf benadert. Voor je het weet, heb je een haal te pakken. Dat doen wij dus ook niet, haar van bovenaf benaderen. Als poezenmens heb je je maar aan te passen.

04-24-2006

Hartverscheurende taferelen in de voortuin. We gaan een fietsenhok bouwen. Samen met onze buren. Daarvoor moeten helaas een paar struiken weg. In een daarvan, een mooie donkere dichtbebladerde hulst broedde jarenlang een merelpaartje. Vorig jaar hebben ze minstens twee nestjes jongen grootgebracht. Maar de hulst moest weg. Tot grote schrik en ontsteltenis van het merelechtpaartje. Luid protesterend vlogen ze de tuin – van tak naar tak – toen de zoon van onze buren met een bijl de wortels begon door te hakken. Nu de struik weg is, komen ze zich er telkens weer van vergewissen dat hun nestplek sinds jaar en dag echt is verdwenen. Telkens zijn ze weer in onze tuin en laten hun melancholieke mereltonen horen. Vogelverdriet. En wij? Wij voelen ons schuldig dat we dit brave vogelgezinnetje – die toch ook jarenlang onze buren waren – zo bruut van hun onderkomen hebben beroofd voor zoiets triviaals als een fietsenhok.

03-06-2006

Kerststukjes maken moet je aan profs overlaten. Een paar jaar geleden heb ik het voor het laatst geprobeerd. Meegetroond door de buurvrouw. Een avondlang ploeteren met oase, mos, takjes en andere materialen tussen een klein legertje vrolijk tetterende en ‘oh’ en ‘ah’ roepende dames. Het gezicht van manlief, toen ik trots met mijn object thuiskwam, sprak boekdelen. Net als de vraag ‘Ben je dáár de hele avond mee bezig geweest?’ Prompt zag ik het ding door zijn ogen. Een plomp, stijlloos geval. Met een teveel aan toeters, bellen en glitters om het gebrek aan idee, stijl en gevoel te verdoezelen. Geschikt om op het hoofd van een inbreker kapot te slaan of in een driftbui door de kamer te smijten. Maar meer ook niet. Nee, kerststukjes maken moet je aan profs overlaten.

Dit jaar heb ik een kerststukje van mijn moeder gekregen. Een lief ding. Sober, stijlvol, groen, soort van mystiek-Keltisch. Een gothic-kerststukje! Ik betrap mezelf erop dat ik eraan denk om het volgend jaar toch weer eens zelf te proberen.

12-18-2005

Ineens zijn ze er. Overal. Niet gewoon dik en groot, maar monsterlijk en angstaanjagend. Doodstil mediterend hangen ze in hun webben. Raadselachtige, griezelige schoonheden. Onwetend van alle boosaardige onzin, fabels en metaforen die wij mensen rond spinnen hebben bedacht. Alles wat een spin doet, is wachten. Spin zijn, is wachten.

De merels in onze voortuin doen het trouwens beter dan de mussen in onze achtertuin. Musjes hebben een nest gebouwd in de heg. Dat had een van onze katten al snel door. Het dikke mormel slaagde erin bij het nest te komen. Ik was net te laat. Toen ik haar uit de haag viste, had ze al een kleintje te pakken. Nog maar een paar centimeter groot. En helemaal naakt op een enkel donsveertje in het nekje na. Het kleintje werd levend en wel verorberd. Maar niet nadat de kat er eerst nog een poosje ‘leuk’ mee had zitten spelen. ’t Is de natuur. Maar voor mij een erg traumatische ervaring. Af en toe droom ik er nog van.

De merels blijven ons bezighouden. De uitgevlogen jongen hebben inmiddels (gelukkig) een staart. Daarmee zijn ze meteen een stuk minder onhandig en dus een minder makkelijke prooi voor katten. Ze moeten zichzelf nu zien te redden. Ik heb vanwege de warmte een vogelbadje voor ze gemaakt in de voortuin. En daar maken ze graag gebruik van. Lekker badderen en spetteren. Ma zit ondertussen al weer op het nest een volgend broedsel uit te broeden. Het gedoe begint dus binnenkort gewoon weer.

Het is verbazingwekkend hoe snel het gaat. Een week of drie geleden zijn ze uit het ei gekropen. Drie lelijke kale krieltjes. In no time door een vlijtig ouderpaar opgekweekt tot uit het nest puilende dikke donsballetjes.

Afgelopen week vlogen ze uit. Nou ja, vlogen. Hulpeloos geklapper met stompjes die nog vleugels moeten worden. Een staart hebben ze ook nog niet. Evenwicht bewaren is dus moeilijk.

Twee hebben het tot dusver gered. Nummer drie zijn we uit het oog verloren. Voor zijn of haar lot moet worden gevreesd.
Nou ja, twee uit drie is ook niet echt slecht.

Daar zitten ze dan in onze voortuin. Aandoenlijk te wezen. Dan eens in die struik, dan weer na halsbrekende toeren en woest gefladder een struik verderop. Onnozele halsjes zijn het die de wereld bekijken met een blik die het midden houdt tussen verbijstering en berusting. Pa merel blijft trouw regenwormpjes aanvoeren.
Wij bidden tot onze lieve Heer dat hij deze twee kleintjes door deze gevaarlijke dagen tot ze echt kunnen vliegen, heenhelpt.

Er broedt weer een merel in de voortuin. Gelukkig dit keer niet in de roos pal naast de voordeur. Telkens als we de deur uitgingen, bezorgden we het diertje een hartverzakking. Dit jaar nestelen ze in een dichte donkergroene struik langs het tuinpaadje. Ik kan het niet laten om bij het voorbijgaan telkens even tussen de bladeren door te gluren. Daar zit ze dan weer. Moeder merel vastgekleefd op het nest. Een groot starend oog. Een hysterische blik. Pa die opgewonden roepend van tak naar tak hipt in een poging je aandacht af te leiden. Maar de ellende begint pas als de jongen straks het nest verlaten. Onhandige dikke wezens zonder staart, die nog niet kunnen vliegen. Die wat hulpeloos in de voortuin rondscharrelen roepend om hun moeder. Een makkelijke prooi voor katten, waaronder onze eigen. Laffe theemutsen die bij het zien van die sneue donsbollen in kille moordmachines veranderen. Hoe vaak heb ik niet zo’n vogeltje voor de klauwen van een van onze katten van de grond opgeraapt en op een tak gezet? Om dan soms toch nog te moeten toekijken hoe het diertje even later alsnog een vreselijke dood sterft. Ik hoop dat die ellende ons dit jaar bespaard blijft.

Update: drie jonkies geboren!

Ze zeggen wel dat vroege jeugdherinneringen – grofweg van voor  het vierde levensjaar – geen werkelijke herinneringen zijn. Ze zouden zijn gebaseerd op verhalen die je door ouders en familie keer op keer zijn verteld. De beelden die zich door die verhalen in je hoofd hebben vastgezet, zou je na verloop van tijd voor echte herinneringen zijn gaan aanzien. Ook oude foto’s zouden zo’n mechanisme in gang zetten. Je hebt er zelf van alles omheen verzonnen en bent die verzinsels voor werkelijk jeugdherinneringen zijn gaan aanzien. Ik heb veel herinneringen van voor en rond mijn vierde levensjaar. Misschien dus wel geen echte herinneringen. Maar ze zijn wel verrassend levendig. Opvallend is ook dat ik nog heel goed het gevoel kan terughalen dat erbij hoorde. Meestal angst of schaamte, maar soms ook wel blijdschap of opwinding.
Eén van de allereerste herinneringen moet die zijn aan een ringetje dat ik van mijn oma had gekregen en dat ik kort daarna alweer kwijtraakte in de zandbak. Ik zie mezelf nog in die zandbak zitten starend naar de vinger waar kort daarvoor nog een ringetje omheen had gezeten. Een smal ringetje was het. Van goud of zilver, dat weet ik niet meer, met een klein glinsterend diamantje erin. Of het er echt zo uitzag, weet ik trouwens niet meer. Wel weet ik dat ik me realiseerde dat er iets heel ergs was gebeurd en dat ze wel heel boos op me zouden zijn. Het ringetje is bij mijn weten nooit meer teruggekomen. Ligt het daar nog in die zandbak? Bestaat die zandbak nog? Is het ringetje ooit door iemand gevonden? Waar is het nu?

Er is sprake van een ware lijstjesmanie. De NCRV kiest het mooiste plekje van Nederland. Onlangs is het beste kinderboek aller tijden gekozen. Door een jury van volwassenen! Dat verklaart ongetwijfeld waarom er een boek is gekozen waar ik nog nooit van heb gehoord. Een regelrechte aanfluiting is de Grootste Nederlander aller tijden. Pim Fortuyn, die met Erasmus, Anne Frank, Drees en Rembrandt om de eerste plaats strijdt. Waar gaat dit over? Appels met peren, toch? Het wachten is nu alleen nog op de grootste mens aller tijden. Zullen Jezus en Nelson Mandela erin slagen om Osama Bin Laden voor te blijven? Of moet de VN eraan te pas komen om Osama te verwijderen van de longlist? Net zoals ze in Duitsland bij de verkiezing van de grootste Duitser voor alle zekerheid maar met Hitler hebben gedaan?
Of neem de verkiezing van de grootste filosoof aller tijden. Die werd een tijdje geleden door Nederlandse hoogleraren filosofie aangewezen, als ik het me goed herinner. Ook zo’n teleurstelling. Ik geloof dat het Kant werd. Oersaai. Maar vooruit, laat ik eerlijk zijn: om Kant kun je natuurlijk niet heen. Dat is zoiets als Plato over het hoofd zien. Veel erger was dat mijn helden zoals Nietzsche en Heidegger er niet aan te pas kwamen. Net zomin als opwindende Fransozen als Derrida en Foucault. Of Rorty, de grootste filosoof van ons tijdperk