Er broedt weer een merel in de voortuin. Gelukkig dit keer niet in de roos pal naast de voordeur. Telkens als we de deur uitgingen, bezorgden we het diertje een hartverzakking. Dit jaar nestelen ze in een dichte donkergroene struik langs het tuinpaadje. Ik kan het niet laten om bij het voorbijgaan telkens even tussen de bladeren door te gluren. Daar zit ze dan weer. Moeder merel vastgekleefd op het nest. Een groot starend oog. Een hysterische blik. Pa die opgewonden roepend van tak naar tak hipt in een poging je aandacht af te leiden. Maar de ellende begint pas als de jongen straks het nest verlaten. Onhandige dikke wezens zonder staart, die nog niet kunnen vliegen. Die wat hulpeloos in de voortuin rondscharrelen roepend om hun moeder. Een makkelijke prooi voor katten, waaronder onze eigen. Laffe theemutsen die bij het zien van die sneue donsbollen in kille moordmachines veranderen. Hoe vaak heb ik niet zo’n vogeltje voor de klauwen van een van onze katten van de grond opgeraapt en op een tak gezet? Om dan soms toch nog te moeten toekijken hoe het diertje even later alsnog een vreselijke dood sterft. Ik hoop dat die ellende ons dit jaar bespaard blijft.
Update: drie jonkies geboren!
