Het is verbazingwekkend hoe snel het gaat. Een week of drie geleden zijn ze uit het ei gekropen. Drie lelijke kale krieltjes. In no time door een vlijtig ouderpaar opgekweekt tot uit het nest puilende dikke donsballetjes.
Afgelopen week vlogen ze uit. Nou ja, vlogen. Hulpeloos geklapper met stompjes die nog vleugels moeten worden. Een staart hebben ze ook nog niet. Evenwicht bewaren is dus moeilijk.
Twee hebben het tot dusver gered. Nummer drie zijn we uit het oog verloren. Voor zijn of haar lot moet worden gevreesd.
Nou ja, twee uit drie is ook niet echt slecht.
Daar zitten ze dan in onze voortuin. Aandoenlijk te wezen. Dan eens in die struik, dan weer na halsbrekende toeren en woest gefladder een struik verderop. Onnozele halsjes zijn het die de wereld bekijken met een blik die het midden houdt tussen verbijstering en berusting. Pa merel blijft trouw regenwormpjes aanvoeren.
Wij bidden tot onze lieve Heer dat hij deze twee kleintjes door deze gevaarlijke dagen tot ze echt kunnen vliegen, heenhelpt.
