Categorie: in de buurt

In de Rotte bij de Irenebrug was vlak langs een rietkraagje een strijd gaande tussen een futenpaar en twee meerkoeten om een nest. Ik weet niet aan welk stelletje het nest toebehoorde. Wij mensen zijn natuurlijk geneigd partij te kiezen voor de sierlijke futen en niet voor de plompe, agressieve meerkoeten die niet voor niks de ‘pitbulls onder de watervogels’ worden genoemd. De futen zwommen steeds aarzelend in de richting van het nest om zich schielijk terug te trekken als de meerkoeten met gestrekte nek een sprintje trokken om hun concurrenten te verjagen. Toen ik wegging was de strijd nog niet beslist. Binnenkort toch maar eens gaan kijken

04-07-2006

01-29-2006

Wat ons betreft kan er geen misverstand over bestaan: dit is het mooiste huis van Hillegersberg. ’t Is niet eens een opvallend huis. Lang niet zo protserig als sommige van de rijkeluishuizen langs de Straatweg, waar overduidelijk mensen wonen die te veel geld en te weinig smaak hebben.

’t Staat er heel ingetogen. Maar wie eens wat beter kijkt, ziet dat alles klopt. De jaren dertig inrichting, de zwarte bouvier (geen labrador!) op het bordes, de donkere Jaguar die naast het huis geparkeerd staat en natuurlijk – het mooiste van alles – het uitzicht over de Rotte èn de plas. Op de bovenste verdieping staat achter een van de ramen een schildersezel.

Tja, als dit dag en nacht je uitzicht is, dan moet je wel tot schilderen of anders dichten komen.

01-26-2006

Inmiddels ruimschoots opgeslokt door Rotterdam. Maar in de historische atlas van Zuid-Holland met kaarten uit omstreeks 1905 is nog te zien hoe de Boterdorpsche Verlaat ooit een kleine bebouwde enclave aan de Rotte was. Een gehuchtje omringd door natte weiden waar later de wijken Hillegersberg, Ommoord en Alexanderpolder zouden verrijzen.

 

Vaak wordt de lof gezongen van de grootsteedse skyline van Rotterdam. ‘Manhattan aan de Maas’. Dat soort megalomane flauwekul. Doe mij de Boterdorpsche Verlaat maar.

01-22-2006

 

Ze hadden er zoiets moois van kunnen maken. Van het winkelgebied van Hillegersberg: de Bergse Dorpsstraat en de Weissenbruchlaan. Door er een voetgangersgebied van te maken. Heerlijk slenteren langs de winkels van de Bergse Dorpsstraat en dan een terrasje pikken aan het water van de plas. Genietend van de kleine zeilbootjes op het water en de ganzen en fuutjes. Maar nee, in Hillegersberg heerst het kortetermijndenken van fantasie- en visieloze ondernemers die niet verder kunnen kijken dan hun zonnebrandgebruinde van een foute zonnebril voorziene neus lang is. En dus is er maar weer eens een groot stuk stoep opgeofferd. En een stuk grasveld langs het water. Voor parkeerplaatsen. Zodat de lokale proleten en hun gekloonde Caroline Tensen vrouwen hun aso-SUVs, Porsches, BMW-cabrio en andere sneue, protserige nouveau riche bakken lekker in het zicht kunnen parkeren. Tja, waarom zou je ook? Ergens iets moois van maken als je het ook zo grondig kan verpesten

01-01-2006

Een beetje mistroostig kijkt ze, de mevrouw in de oliebollenkraam aan de Bergse Dorpsstraat in Hillegersberg. Maar dat is helemaal niet nodig. Vorig jaar scoorden de oliebollen van deze kraam een 7,5 in de oliebollentest van het Algemeen Dagblad. (En dat is heel hoog, maar 18 van de 78 geteste bollen scoren een 7 of hoger). Ik ben benieuwd hoe ze het dit jaar doen. Wij genieten in ieder geval van onze bolletjes.

12-21-2005

Volgens het huis-aan-huisblad zou het meevallen bij ons in de wijk. Maar een klein deel van de kastanjebomen in Hillegersberg zou getroffen zijn door wat in de media de ‘geheimzinnige bloedingsziekte’ is gaan heten.

Ik hou mijn hart vast.

Wat blijft over van de Burgemeester le Fevre de Montignylaan zonder de kastanjebomen? Zonder de bomen die deze laan elk seizoen een eigen en ander gezicht geven. Wellustig in het voorjaar als ze extatisch en ongeremd bloeien. Streng in de winter wanneer de bomen hun kale armen omhoog reiken als een dominee die vanaf de kansel de hemel om vergiffenis smeekt. Ik hoop dat de hemel vergeving schenkt.

Want zonder kastanjebomen is de Burgemeester le Fevre de Montignylaan toch eigenlijk niets anders meer dan een heel gewone straat met een aanstellerige, veel te lange, onuitsprekelijke naam.

11-16-2005

Eindelijk rust. Nu de herfst begint en de recreanten met hun fietsen, skeelers, motorjachtjes en roeiboten zijn teruggekropen in hun holen, komt de rivier weer tot zichzelf. Kalm glijdt ze langs de groene kades, lege aanlegsteigers en onder verlaten bruggen door, waar niet langer stoere jongens met gewaagde sprongen vanaf duiken. Eindelijk rust. Tijd om te dromen en te peinzen, zoals het een rivier in het najaar betaamt.

06-05-2005

 

Maar Natuurmonumenten kan het uitleggen. Het is namelijk zo, zeggen ze, dat de weidevogels toch achteruit gaan in het gebied. En dus kun je er net zo goed een bedrijventerrein aanleggen. Want een deel van het geld dat Rotterdam daarmee verdient, wil de gemeente wel besteden aan het aanleggen van een stuk nieuwe natuur. En die nieuwe natuur – je raadt het al – gaat Natuurmonumenten dan beheren. ‘Rood voor groen’, heet zo’n deal wel in de wereld van de ruimtelijke ordenaars. Of ook wel ‘ontwikkelingsplanologie’. Of ‘een gebiedsgerichte aanpak’. Mooie woorden, maar feit blijft dat er weer een stuk groen wordt volgebouwd, waar nu nog koeien grazen en grutto’s roepen. Feit blijft dat Natuurmonumenten daar aan meewerkt.

06-05-2005

 

Polder Schieveen ten noorden van Rotterdam. Nu nog groen en open. Een paradijs voor weidevogels. Wij komen er graag. Kijken en luisteren naar de grutto’s, kieviten, scholeksters en tureluurs. Maar ook dit laatste snippertje groen bij Rotterdam moet volgebouwd worden. Er komt een ‘hoogwaardig’ bedrijventerrein. De gemeente Rotterdam werkt samen met Natuurmonumenten aan dit plan. Natuurmonumenten nota bene! En wij maar denken dat die er zijn om de natuur te beschermen…

06-05-2005

Als je dan toch in de Randstad moet wonen, in Rotterdam – en niet in het gedroomde afgelegen klein boerderijtje in de Weerribben of in Drenthe – dan maar in Hillegersberg.

Officieel woon je in een metropool, maar stiekem woon je in een dorp aan de rivier en bijna buiten. Kort geleden hebben we het wandelen rond de plas bij ondergaande zon ontdekt. Het water dat rood, oranje, paars, roze en lila kleurt. De vredig dobberende eendjes. Hardlopers die hun vaste rondje maken. De robuuste molen de trots oprijst op smalle strook tussen de plas en de Rotte. Als een heimelijk baken van verzet tegen de voortwoekerende glimmende hoogbouw die kilometers verderop de skyline van Rotterdam vormt.

Aan de overkant van de plas sluimert het dorp met de lichtjes van de winkels en de oude kerk. Als je dan toch in de stad moet wonen, dan maar in Hillegersberg.

Twee bootjes leggen aan bij de brug bevolkt door drie jongens, twee meisjes en een hondje. De twee stoerst uitziende jongens – type gabber, driekwart broek, ontbloot gespierd bovenlijf, tatoeages – stappen uit. De meisjes – type vriendinnetje van gabber, bikini – stappen ook uit en nemen het hondje mee. De derde – type goedzak – blijft in de boot, drankfles onder handbereik. ’t Lijkt een fles rosé. Maar ik vraag me af of het klopt. Drinken gabbers rosé?

De twee gabbers springen een paar keer van de brug in het water. De achterwaartse salto van de jongen die onmiskenbaar de leider van het stel is, oogt indrukwekkend.

De twee meisjes kijken toe vanaf de kant. De ene met een heel lichte huid draagt een helblauwe bikini. Ze heeft een figuur dat je niet veel ziet. Dunne benen, smalle heupen, nauwelijks een kont, maar wel mooie grote borsten en een iets uitpuilend buikje zoals kleuters die wel hebben. Toch is ze sexy. Ik gok dat zij de vriendin van de salto-man is. Het andere meisje heeft een ‘gewoner’ figuur. Geen uitzonderlijk grote borsten, bredere heupen, billen die verraden dat ze te weinig aan sport doet. Haar gele bikini kleurt goed bij haar mooi gebruinde huid.

Nog een paar sprongen. Dan stappen de jongeren weer in de boten en varen ze verder.