Op zonnige dagen lijkt heel Rotterdam wel uit te rukken om langs of op De Rotte te gaan recreëren. Op de kades verdringen wandelaars, tourfietsers, wielrenners, atb-ers en mensen op skeelers elkaar. Op het water trekt een bonte stoet aan sloepen, kano’s en jachtjes voorbij. De bruggen zijn geliefd bij mannelijke adolescenten. Ze wedijveren met elkaar wie er het stoerst vanaf springt.
Als je graag naar mensen kijkt en luistert, kun je op een bankje langs de kant je hart ophalen. Op een van de bankjes voor restaurant De Lindehoeve vertelde een oudere man over zijn leven aan kennissen die hij op zijn fietstochtje was tegengekomen. Een triest verhaal. Zijn vrouw was onlangs bij hem weggelopen voor een andere man. Hij had longkanker gehad. En het spaarpotje van 40.000 euro dat hij dacht te hebben, was een schuld van 15.000 euro gebleken. Hoe dat zat, kon ik uit het verhaal niet opmaken – een aandelenlease-constructie misschien? Zijn kennissen, een echtpaar, probeerden hem op te beuren. Moest hij niet eens gaan denken aan een nieuwe vrouw? Nee, dat zag hij niet zitten. Hij werd wel eens uitgenodigd hoor, voor een kopje koffie. Maar alleen van op de koffie gaan bij een vrouw kreeg hij het al Spaans benauwd. Nee, dan ging hij liever langs De Rotte fietsen. Hij hield van De Rotte. Het echtpaar wenste hem sterkte en ging verder. Ze waren nog niet weg of een ander ouder echtpaar schoof aan op het bankje bij de man. ‘Hee, hoe gaat het?’ Weer het hele verhaal. Vrouw weggelopen, longkanker, een schuld van 15.000 euro. Weer kon de man zich een half uurtje wentelen in medeleven.
Langs De Rotte fietsen als therapie.
