Koikarpers. Ik wist wat het waren. Meer niet. Tot ik laatst in een tuincentrum belandde met een vijver waarin tien tot vijftien van deze vissen rondzwommen. Zeker een kwartier heb ik met open mond staan kijken. Naar het trage glijden en draaien, stijgen en dalen van deze koninklijke gekleurde waterwezens. Ik vergat alles om me heen. Raakte in een soort trance. Een toestand van hypnose.
Nu weet ik wat ik worden wil als ik groot ben. Geen boswachter geen dierenarts, geen schaapherder, geen dolfijnentrainer. Ik wil monnik de worden die in een zenklooster voor de koikarpers zorgt. Elke dag urenlang aan de rand van een vijver zitten met koikarpers. Alleen maar kijken.
Als ik dan nog niet verlicht wordt, is er geen hoop meer.
03-27-2006