De ontkerkelijking zet alleen maar verder door. Kerkgebouwen worden omgebouwd tot appartementencomplexen. Of tot peuterspeelzalen. In de jaren zestig en zeventig scoorden cabaretiers nog met lekker schoppen tegen de kerk. Nu hoor je er niemand meer over. De kerk? Gaaaap. Totaal oninteressant. Totaal geen factor meer. De laatste leden van de zwartekousenkerk in Zeeland en op de Veluwe zijn ons net zo vreemd als streng gelovige moslims in djellaba’s.
Toch willen kerk en geloof maar niet helemaal uit beeld verdwijnen. Denk aan het mediacircus rond het verscheiden van paus Johannes Paulus en het aantreden van de nieuwe paus Benedictus, voorheen de streng conservatieve kardinaal Ratzinger. De hele wereld zat aan de buis gekluisterd en hoogwaardigheidsbekleders uit de hele wereld werden ingevlogen voor dit spektakel rond twee stokoude mannen uitgedost als Sinterklazen. De paus is helemaal terug. Een icoon. Met de populariteit van een popster. Vooral bij jongeren naar het schijnt. De laatste stuiptrekkingen van een institutie die definitief ten dode is opgeschreven? Of de tekenen van een werkelijke revival van het geloof? Voortkomend uit een diepgewortelde, misschien wel genetisch bepaalde religieuze behoefte van ons mensen?
Als ik de kerk van Norg zie, ’s avonds in het donker mooi uitgelicht, badend in een warme troostrijke oranje gloed, hoop ik op het laatste.
01-19-2006