Nee, je hoeft niet heel goed te kijken. Hij zit er niet. En als hij er wel zat, zou op de foto niet meer dan een kleine vage witte stip te zien zijn geweest. Maar vaak zien we hem zitten. Al jaren. Elke winter. Vaste prik. Een sneeuwwitte buizerd. Ergens hoog in een van de naaldbomen waarop we vanuit ons Drentse huisje uitkijken.
We fantaseren dat hij afkomstig is uit Siberië. En dat zijn witte verenkleed dus een schutkleur is. Elke jaar, denken wij, komt hij helemaal uit het verre Siberië naar het Drentse Norg om te overwinteren. Net als Nederlandse bejaarden die naar de Spaanse costa’s gaan. Daar zit hij dan in een van de naaldbomen langs een boerenakker in diep gepeins verzonken tot de temperaturen in het hoge Noorden weer wat draaglijker worden en hij terug in zijn vaderland kan gaan broeden. Maar we weten natuurlijk niet of het zo is als wij denken. In de buurt van Norg zien we vaker opvallend lichte tot bijna helemaal witte buizerds. En boven de akker voor ons huisje hebben we ook wel eens in het voorjaar onze eigen witte buizerd met een donkergekleurdere partner gezien. Baltsend en de typisch miauwende kreten van buizerds slaken. Misschien woont onze witte buizerd wel gewoon in het bosje schuin tegenover.
Nee, je hoeft niet heel goed te kijken. Hij zit er niet. Maar we houden hem (of haar) goed in de gaten.
02-11-2006