Je waant je er ver terug in de tijd. Heel ver.
Dorpjes die Feerwerd heten. En Aduarderzijl. Een lang kanaal. Strenge bomenrijen langs smalle weggetjes met afgesleten asfalt. Een oud kerkhofje. Uitgestrekte weidse verten met vette Groningse klei. Geen rijkdom. Maar een paar grote herenboerderijen. Verder gehuchten en wierdendorpjes. Met onooglijke huisjes.
Nu wonen er vast wetenschappers van de Groningse universiteit in. Alternativo’s die lang geleden al de stad zijn ontvlucht. Maar vroeger moeten de bewoners hier bittere armoede hebben geleden.
Het soort armoede waar ik als kind over las in de boeken van WG van de Hulst. En waar je uit een soort volstrekt vals sentiment ineens naar kunt verlangen.
[[image:feerwerd2.jpg:feerwerd:inline:0]]
12-11-2005
Verlangen naar vroeger
Dorpen verbonden met een dun zwarte asfalt ketting
Ze zijn ouderwets met de kerk als hun kern of wel het hart
Oude kerkhofjes zijn karakteristiek voor hun gelovigheid
Herenboerderijen gebouwd op vette klei is toch oncharmant
Die zijn behuisd door Groningse schappers van universele wetten
Wie verjaagd zijn door het stadsleven, nu ware vreemde eenden in de bijt
Burgers van toen, waren telkens in strijd om maar te overleven
Verwoordt door bekende letterkundige in de boeken uit ons kindertijd
Een misplaatst gevoel, dat vroegere tijden beter waren dan de onzen