Terug naar de tijd van Ot en Sien. In Drenthe is dat niet zo moeilijk. Filosoof Maarten Doorman betoogt in zijn boek ‘De romantische orde’ dat ons tijdsgewricht nog steeds door en door romantisch is. De jongerenrevolte van de jaren zestig, de hedendaagse verering van het jongzijn, onze ongebreidelde hang naar zelfontplooiing, naar authenticiteit, naar worden wie je in diepte wezen bent. Allemaal uitingen van onze in de romantiek ontstane manier van ervaren van de werkelijkheid. Voor onze beleving van natuur en landschap gaat de hypothese van Doorman beslist op. Goethe en Wordsworth zijn nog springlevend. De natuur als spiegel van het gemoed. Als bron van inspiratie. Het landschap als plek om in contact te komen met een geïdealiseerd verleden. Met het hogere, of met het andere. Met ‘het buiten van de geest’ zoals de hedendaagse romanticus Ton Lemaire, het noemt..
Er wordt door sommige deskundigen met dédain over deze ouderwetse manier van beleving van natuur en landschap gesproken. De natuur is niet bezield, zeggen zij. Maar een object, waarover wij vrijelijk kunnen beschikken. Een ding dat maakbaar is. Dat wij geheel naar onze zin kunnen inrichten. Die deskundige hebben natuurlijk gelijk. De natuur ìs voor ons ook een object. Iets om volkomen naar onze hand te zetten. Wij richten onze zogenaamde vrije natuur in zoals we dat met onze achtertuin doen. En juist dat vermogen stelt ons in staat om onze romantische neigingen uit te leven. Om het Drentse landschap zo te maken dat we er ons terug kunnen wanen in de tijd van Ot en Sien.
En zolang het dit soort prachtige plaatjes op levert, zie ik niet wat daar mis mee is.
03-16-2006
precies Hoornsterzwaag.