Wie een huisje in het bos heeft, gaat zich vanzelf verdiepen in bomen. Mijn lievelingsboom is het rode beukje dat op een paar meter van onze voordeur afstaat. Erg groot is ze nog niet. Een puber nog. Of wat ze vroeger wel een ‘bakvis’ noemden. Maar zo jong als ze is, zie je al hoe mooi ze later zal worden. In de zomer met bladeren die afhankelijk van de lichtval diepgroen of purperrood kleuren. Nu in de herfst met helgele bladeren. Ik zou het liefst alles wegnemen wat haar groei kan belemmeren – zoals de overhangende takken van een grote den. Maar dat heb ik er nog niet door gekregen. Dus moet ze voor zichzelf opkomen. Haar eigen plek in onze bostuin veroveren. Mijn mooie purpurea.
11-27-2005
Purpurea
De bos is zijn woon stekje
Nu in zijn diepe winterslaap
Verkleurt in zijn mooiste herfst
Klein van stuk tussen de reuzen
Worstelen voor zijn bestaan
Even doorslapen tot voorjaar